Op het moment dat ik in het vliegtuig stapte dat me van Hamburg naar NYC – mijn nieuwe thuis voor de komende 13 maanden – zou brengen, wist ik dat ik als een ander mens terug zou komen. Ik wist dat ik zou veranderen en persoonlijke ontwikkeling zou gaan doormaken – dat weet elke au pair, elke aanstaande au pair en iedereen die een au pair kent. Maar wat ik nooit had verwacht, is dat ik na een au pair-ervaring van maar 13 maanden zo totaal anders zou gaan denken, voelen en leven.
Als je iemand vraagt “Waarom ben je au pair geworden?”, is het antwoord meestal iets in de trant van “Ik hou van kinderen en ik wilde graag reizen en mijn Engels verbeteren.” Natuurlijk hou ik ook van kinderen, en ik had ook zeker heel veel zin om te reizen, maar voor mij was de belangrijkste reden om au pair te worden dat ik nog niet meteen wilde gaan studeren en dus een jaar moest zien op te vullen – bij voorkeur met reizen. Een jaar werken en rondreizen in Australië was veel te duur, en het idee van au pair worden had ik al sinds mijn 12e in mijn achterhoofd. Dus ik dacht “Waarom niet? Ik doe het.”
Ik geef eerlijk toe dat ik in het begin maar matig enthousiast was. Ik dacht vooral “Oké, prima, ik ga reizen, en hopelijk vind ik een leuk gezin; dat wordt wel leuk!” Echt spannend werd het pas een paar weken later, toen ik op een wel heel bijzondere manier mijn gastgezin vond. Dat móet haast wel het lot geweest zijn. Ons eerste e-mailcontact hadden we op een woensdag, en al op de zondag daarna was onze match een feit. Toen ik dit geweldige gastgezin had gevonden, werd ik pas echt laaiend enthousiast. Daar kunnen al mijn vrienden over meepraten. En ook over hoe ik ze tot vervelens toe foto’s van mijn gastouders en hun superschattige zoontje liet zien... Opeens had ik zóveel zin om het komende jaar door te brengen bij deze geweldige mensen die hetzelfde denken en geloven als ik, in een onvoorstelbaar toffe stad wonen, het mooiste baby’tje van de wereld hebben en, en dat is het belangrijkste, net zo dol zijn op lekker (en veel!) eten als ik.
Heel veel mensen hebben me gevraagd waarom ik voor Cultural Care heb gekozen. Eigenlijk is dat gewoon omdat alles vanaf de introductiebijeenkomst tot en met de aanmelding zo soepel verliep. Ze waren echt betrokken, en ik had gedurende het hele proces het gevoel dat ik goed op de hoogte werd gehouden. Ik heb in mijn hele jaar als au pair nooit een probleem gehad met Cultural Care.
Elke au pair weet dat je tijdens je jaar in de VS je Engels enorm verbetert en dat je onafhankelijker en volwassener wordt. Logisch; je gaat in je eentje, zonder familie en vrienden, in een ander land wonen. [caption id="attachment_78" align="aligncenter" width="768"]
Hangbrug in San Diego[/caption]
Ook ik ben natuurlijk onafhankelijker geworden, volwassener, zelfverzekerder en beter in Engels. Ik moest opeens allemaal volwassen dingen doen, zoals een bankrekening openen, mijn eigen geldzaken regelen, belasting betalen, vakanties plannen, en beslissingen nemen zonder dat ik mijn moeder om advies kon vragen. Mijn moeilijkste moment tijdens mijn au pair-jaar kwam toen ik een piercing had laten zetten. Dat raakte zo ernstig ontstoken dat ik naar twee verschillende dokters moest. Ze stuurden me rechtstreeks naar de spoedeisende hulp, waar de artsen niks anders konden doen dan het ding eruit snijden (op mijn verjaardag nota bene!). En vervolgens moest ik zelf alle papierwerk en verzekeringsgedoe regelen – en er dreigde ook nog eens een ziekenhuisrekening van meer dan tweeduizend dollar aan te komen! Toen zat ik echt in de stress, en heb ik heel wat afgehuild. Intussen ziet mijn oor er weer normaal uit, is de ziekenhuisrekening grotendeels gedekt door de verzekering en hoefde ik maar $ 50 zelf te betalen (toen ik dat goede nieuws hoorde, heb ik meteen een tripje naar Hawaï geboekt!), en heb ik op feestjes altijd een goed verhaal te vertellen. Van die hele ervaring heb ik zoveel geleerd: over naar de positieve kant kijken, sterk blijven, gewoon maar doorgaan en doen wat gedaan moet worden, en over luisteren naar je moeder als die zegt dat je niet nog een piercing moet nemen. En dat was nog maar een van de vele situaties in de VS waarin ik heel veel over mezelf heb geleerd.
Maar de grootste verandering zat ‘m niet in de overweldigende ervaring van die enorme sprong naar onafhankelijkheid, of in de reisdroom die uitkwam, maar in de mensen die ik onderweg tegenkwam. In Duitsland woon ik nog altijd in hetzelfde dorp waar ik ben opgegroeid, en de meeste mensen in mijn omgeving ken ik al jaren. Elke persoon die je in je leven toelaat, zal je op de een of andere manier een beetje veranderen. Ik heb mijn geweldige opvoeding in Duitsland én de verhalen en knuffels en persoonlijkheden van mijn familie en vrienden in Amerika kunnen gebruiken om mezelf te vormen tot de persoon die ik wil zijn. [caption id="attachment_79" align="aligncenter" width="768"]
Au pair-feestje[/caption]
Ik wil net zo’n hardwerkende en dappere vrouw zijn als mijn gastmoeder Rachel, die soms wel 15 uur per dag aan haar bureau zat te werken voor een nationale non-profitorganisatie ter bescherming van boerderijdieren. Ze zet zich enorm in voor goede doelen, en daarnaast regelt ze alles, maar dan ook alles in het gezin en weet ze elk probleem binnen 2 minuten en 15 seconden op te lossen.
Ik wil net zo vastberaden zijn als Suzanne, die er gewoon voor ging en in een half jaar 30 kilo is afgevallen. Ik ben een keer op een feestje in tranen uitgebarsten, omdat ik zo trots op haar was! [caption id="attachment_80" align="aligncenter" width="768"]
San Diego met Suzanne[/caption]
Ik wil net zo’n mensenmens zijn als Sarai. Ik wil net zo zelfverzekerd zijn als Belinda. Ik wil net als Mona elke dag leven alsof het mijn laatste is.
Ik wil een zonnestraaltje zijn, net als Lara en Caro, die altijd een glimlach op mijn gezicht weten te toveren. Ik kan het nog steeds niet laten om mensen ongevraagd de Instagram-foto’s van de meiden te laten zien en “Wat zijn ze geweldig hè???” te roepen.
Ik wil net zo dicht bij mezelf blijven en zo vrolijk zijn als Lynne. Zij is trouwens nog steeds een van mijn beste vriendinnen en dat zal ze ook altijd blijven. Ze staat altijd voor me klaar en weet me altijd op te vrolijken. [caption id="attachment_81" align="aligncenter" width="768"]
Death Valley met Lynne, Nathalie en Lukas[/caption]
Ik wil net zo avontuurlijk zijn als Jessica, die op haar 35e zomaar opeens helemaal alleen een paar maanden naar Thailand ging – en vervolgens in haar eentje de hele wereld over reisde en alles uit het leven haalde. We zijn samen naar Mexico geweest, en naar Hawaï en Sicilië. De vraag is nooit wanneer we elkaar weer zien, maar waar.
Al deze mensen hebben me in mijn 13 maanden in de VS gevormd tot de persoon die ik wilde zijn en meer. En dat doen ze nog steeds. Dankzij mijn jaar als au pair ben ik een betere vriendin geworden. Ik ben productiever, heb minder last van uitstelgedrag en kan makkelijker beslissingen nemen, ik ben liefdevoller, positiever, spontaner, volwassener, meer vastbesloten, dapperder en zelfverzekerder geworden. Al met al ben ik een betere versie van mezelf geworden.